նորից շատ ես...

Նարէ Աթոյան

                                                             իմ հուշերի անշուք տարայում
                                      մեր հանդիպումների պատառիկներն եմ                    
                   պահածոյացնում ագահաբար...

նորից շատ ես, նորից չես տեղավորվում իմ սենյակում, իմ ներսում...  պահարանի մեջ ես, շուրթերիս վրա, բազմոցին, վարագույրի հետևում, շնչուղիներիս, ականջներիս խոռոչներում, գորգի տակ... ու այնքան շատ ես`  ակնընդերքում, պարանոցիս կախված... ծանր է քեզ հետ, հասկացիր, չափազանց ծանր...

չեմ ալարում, խնամքով փոշեկուլի մեջ եմ ներքաշում քո ոտնահետքերը, քո մատնահետքերն եմ հեռացնում հեռակառավարման վահանակից, փոխում և վերափոխում եմ  սենյակիս առկա օդը, անգթաբար լվանում եմ բոլոր այն ափսեներն ու բաժակները, որոնց դու պատահաբար ձեռք ես տվել... ներկում եմ տան բոլոր դռների բոլոր բռնակները... ևս մեկ անգամ աղբամանի մեջ եմ նետում քո անմաշ հողաթափերը...

բայց էլի կաս... պատի վրայի ժամացույցից, անլար ու լարային հեռախոսից, պատուհանագոգին նստած ծաղիկներից, սառնարանին փակցված նկարներից,  գրասեղանին պառկած գրքերից, համակարգչիս գրոտված մանիտորից, լոգարանի անշուք դռանը փաթաթված սրբիչներից... գալիս ես դեպի ինձ... ու ես վազում եմ պահարանում թաքնված կարոտին խեղդելու, հասցնում եմ, սակայն անարցունք աչքերիս վրա զգում եմ տաք մոմի հալվածքը...

լսում եմ մտքիս հուշումներն ու կրկին կենտրոնանում մեկ ուղղությամբ, որն ինձ տանում է
լոգարան... նետվում եմ եղած- չեղած օճառային ամեն տեսակի հեղուկների վրա ու անհերթականությամբ լցնում եմ կարոտահարված մարմնիս. հոգնած մարմինս սահում է վաննայում տարածված տաք ջրի մեջ, ու 1000 -րդ անգամ ջուրն իր հետ տանում է քո անկուշտ մատնահետքերն ու իմ արցունքները... մի վերջին անգամ խոզանակի վրա եմ թողնում քո լեզվահետքերն ու վերջնահաշվարկով` ազատագրվում ամեն տեսակի կապանքներից...

-------------------------------------------

մարմնիս խալերը չհաշվարկված են...
ինքնուսույցի մեջ պարում են մեր հուշերի անթափանց փոշեհատիկները ...
ու էլի դու շատ ես  ամեն գիշեր... ամեն կիրակի...

ԻՐԱՆԱԿԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿԱԿԻՑ ՊՈԵԶԻԱ

Պարսկերենից թարգմանեց 

Էդուարդ Հախվերդյանը

Ֆահիմե Ղանինէժադ

Սիրային

Երկինքը մեր գլխի վերևում

Ինչ ծանր

Եվ հողը մեր ոտքերի տակ

Ինչ երերան է

Սիրային խոսքերի համար

Արի գլխիվայր քայլենք

Առանց Հրաշքի

Բանաստեղծությունից

Հրաշքներ մի սպասիր

Բանաստեղծները

Առանց հրաշքների մարգարեներ են

Ներկում են իրենց մղձավանջները և

Պատրանքի տեղ

Կամ նույնիսկ սոխակի

Հրամցնում են քեզ

Որպեսզի ուրախանաս

Քնի կամ էլ երգի ճախրանքով

Այն էլ եթե

Բանաստեղծությունը

Բանաստեղծություն լինի և

Բանաստեղծը

Բանաստեղծ

***

Սիրուս Զոքայի

Գիշեր

Գիշերը
Սարսափահար իրարանցման մեջ 
Փշրում է իմ հառաչանքը
Երկմտանքի բոցերը
Այրում են իմ ձայնը
Ծայրեծայր
Գորշ է երկինքը
Ես
Այրված ցանկություններում
Ծերացած երազներով
Շրջանցում եմ
Արկածը 

Կորած ամպեր


Վերադարձեք
Ով կորած ամպեր
Որ ինձ հետ թափվեք
Դեպի լեռները վազող
Անձրևի կարոտ
Իմ անմարմին
Հոգու վրա
Վերադարձեք
Ով կորած ամպեր
Իմ հոգին
Ինչպես ծարավ ընձառյուծ
Որոնում է կապույտներ

Արևի դիմաց
Սերը ցրվում է
Քաղաքի դեմքին
Հարևանի աղջկա պատի վրա
Որ ստվերս նետահարել էր
Իմ ամբողջությունը
Հասել է
Փոքրիկ մի լուսամուտի
Որ բացվել է
Արևի դիմաց



Փոթորիկ ցորենի արտում
Սլաքը անհայտ ժամի վրա
Եվ ջինջ 
Կապույտ երկինք
Բայց առանց լուսին
Բայց առանց արև
Չկա ամպ
Չկա քամի
Այն ինչ կա
Քնած փոթորիկ է ցորենի արտում