ԳԻՐՔԸ ՈՐՊԵՍ ՆՎԵՐ

Պարզվում է՝ հին աշխարհում էլ շատերը չէին ուզում գրքին փող տալ, այլ նախընտրում էին այն նվեր ստանալ (կամ վերցնել, կարդալ ու վերադարձնել): Նրանք հաճախ ձանձրացնում էին գրողներին՝ խնդրելով նրանց երկերը: 

Գրողներն էլ ոչ միշտ էին սիրում գիրք նվիրել կամ տալ կարդալու: Ուստի պնդերեսներին իրենց «տեղն էին դնում»՝ ուղարկելով գրավաճառի մոտ: Դրա խոսուն օրինակ է հռոմեացի բանաստեղծ Մարկուս Վալերիուս Մարտիալիսի (մ.թ. մոտ 40 – մոտ 103) հետևյալ էպիգրամը (IV.72).

Պահանջում ես ինձնից, Կվինտո՛ւս, որ գրքերս նվեր տամ քեզ.
Չունեմ, սակայն գրավաճառ Տրիփոնն ունի:
«Իզուր փո՞ղ տամ,– ասում ես դու,– խե՞նթ եմ՝ առնեմ երգերը քո.
Այդքան հիմար բան չեմ անի»: Իսկ ես կանե՞մ:

Թարգմ. Ա. Թ.

Exigis ut donem nostros tibi, Quinte, libellos.
Non habeo, sed habet bibliopola Tryphon.
"Aes dabo pro nugis et emam tua carmina sanus?
Non, inquis, faciam tam fatue." Nec ego.

Արամ Թոփչյանի ֆեյսբուքյան էջից