Գուրգեն Մահարի “Չարենց Նամե” (հուշեր, հոդվածներ)

Խմբագրում էր տարեգիրքը:

Գործուղեց գրական թանգարան Տերյանից անտիպներ ընտրելու:

Ընտրեցի: Գրեցի չորս բանաստեղծություն և ներկայացրի Տերյանի բանաստեղծությունների հետ: Կնկատի±:

Աչքերը շողշողացին:

-         Մի տես, կարծես այսօր գրած լինեն: Հարկավոր է շարել տալ:

Այդ մասին ես չէի մտածել:

Վերցրի բանաստեղծությունները, ջոկեցի իմիններն ու գրպանեցի:

-         Ինչու վերցրիր, տուր էստեղ:

-         Սրանք իմն են:

Աչքերում ամեհի հուրեր…

-         Սուկին սին, ինձ ոչ ոք միստիֆիկացիայի չէր ենթարկել:

Երեք օր չխոսեց հետ:

Կոմիտաս և Ջուր

Սիրում էր երաժշտությունը, բայց ավելի բարձր էր գնահատում արևելյան երաժշտությունը: Սիրում էր Կոմիտասին, Սպենդիարյանին, Ռոմանոս Մելիքյանին: Ակսելը ճեմարանից հիշում էր Կոմիտասի երգերը, երբեմն նեղ շրջանակում Կոմիտաս էր երգու չափ տալով, չնայած որ միակ երգողն ինքն էր: Չարենցը շատ էր սիրում այդ երգերը.- Մի Կոմիտաս երգիր, Ակսել:

Երբեմն էլ, երբ նեղսրտում էր ու ձանձրանում, գլխարկը քաշում էր աչքերի վրա ու երեխայի նման խնդրում.

-         Գնանք Ակսելի մոտ, Կոմիտաս լսենք:

Ինչպես ամեն մի իսկական բանաստեղծ, սիրում էր բնությունը, բայց ամենից ավելի, երևի՝ ջրի խշշոցը: Շատ էր սիրում Զանգվի ձորը: Իր սերը և Զանգվի ձորն իջնելու ցանկությունը ձևակերպում էր այսպես.

-         Գնանք ջուր լսենք:

Կպառկեր գետափին, գլխարկը կդներ դեմքին և… «ջուր կլսեր»:

Գուրգեն Մահարի “Չարենց Նամե” (հուշեր, հոդվածներ)

Գուրգեն Մահարի, Եղիշե Չարենց, Մարտիրոս Սարյան