Երբ ծնողներս սեփական
հողում
վաստակած մի կտոր
հացը
գերադասեցին օտար
երկրում
բախտ որոնելու հաճույքից,
աշխատանքից կոշտացած
հորս ձեռքերում,
մորս թխած լավաշի
մեջ
տեսա քեզ ու սրտումս
զգացի ներկայությունդ
հայրենիք,
դու ապրում ես սրտերում,
արժանապատվության
նման,
քեզ կորցնելուց հետո
ոչ ոք ոչ մի տեղ
չի կարողանում գտնել
և վերադարձնել քեզ այլևս…
ամեն առավոտ «բարի
լույս» եմ ասում քեզ,
որ մաշկիս տակ ես,
արյանս մեջ,
ծանոթ ու հարազատ
ինձ
յուրաքանչյուր օրգանիս
պես…
Ռազմիկ Գրիգորյան
«Քո բացական» գրքից
Комментариев нет:
Отправить комментарий