Մի ուրիշ հայ…
Լոս Անջելեսի օդանավակայանում իրերը հանձնում ենք կշռելու:
Գոտին ճարպոտ պորտի տակ գցած մի երիտասարդ է մոտենում:
-
Բարև, ինչքան ուրախ եմ,- և այլն:
Հետո թե` մենք համարյա իրեր չունենք, ձեր ճամպրուկներից մեկը
մենք անցկացնենք: Շնորհակալությունս չհասցրի ասել, բարեբախտաբար իսկույն վրա բերեց.
-
Բայց էն գումարը, որ իրենց պիտի մուծեք, մեզ կտաք: Հը… Ասեմ
ինչքան պիտի տաք: Բիզնես եմ անում…
***
Մեկն էլ…
Մոսկվայում «Վնուկովո»
օդանավակայանից տեղափոխվում են «Շերեմետևո»:
Կլինի երեսունը հազիվ անց երիտասարդ, անընդհատ կողքիս է: Մեր խավարի ու ցրտի տարիներն
են: Շատ անհանգիստ է, հարցեր է տալիս` բա ոնց կլինի, բա ինչ պիտի անենք, բա ժողովուրդը…
Ու ամեն րոպե ձեռքը գցում է պայուսակիս, որ օգնի: Ծանր չի, մի անհանգստացիր, ասում
եմ, ու նա շարունակում է խոսել, ինչու չենք էսպես անում, եթե փորձենք, եթե ազգովի…
Ճամպրուկները բերեցին,
խոսքն ընդհատելով` իրեն նետեց առաջ, որ իմ ճամպրուկը վերցնի: Չգիտեմ ինչու, էս անգամ
մի քիչ խիստ եղա.
-
Պետք չէ,- ասացի,- ես ինքս: Մեղավոր նայեց աչքերիս:
-
Կներեք, ես ձեզ չէի լսելու, եթե…
-
Ոչ մի եթե
-
Ախր ես ձեզ շատ եմ հարգում, ուղղակի ինձ չի կարելի ծանրության…
Վատառողջ էի, դրա համար էի գնացել Ամերիկա բուժվելու…
-
Ինչ հիվանդ եք:
-
Արյան քաղցկեղ ունեմ… բայց դա ոչինչ, երեք ամիս չեմ եղել
Հայաստանում, շատ եմ տանջվում, ինչպես ենք լինելու, ախր…
-
Բուժեցին:
-
Այսինքն… Չգիտեմ, տեսնենք…
-
Անունը չհիշեցի, հազար ափսոս:
-
Խոշորամարմին, առնական տեսքով ջահել տղա էր: Աղոթում եմ նրա
համար, թող Աստված օգնի: Երանի…
Հատվածը Սոս Սարգսյանի «ԿԱՆՉ» գրքից
Комментариев нет:
Отправить комментарий