«Հայացքը գրիմի ազդեցությանը չի տրվում…» Գարրի Կունցևը Փարաջանովի մասին

Այդ աչքերն ինձ միշտ զարմացնում էին ապշեցուցիչ անհամապատասխանությամբ. փարաջանովյան դիմակահանդեսի ամենազվարթ պահերին, երբ հոմերական քրքիջը բոլորին ստիպում էր բռնել փորերը, երբ նրա հերթական սրամտության տոնը հասնում էր գագաթնակետին, և շրջապատում  բոլորին արդեն թվում էր, թե իրենք իսկապես հանճարներ են, և կյանքն իրոք անսահման գեղեցիկ է, Սերգեյի հայացքը դառնում էր առանձնապես թախծոտ-իմաստուն, սևեռված ինչ-որ տեղ դեպի ներս: Այստեղ հռհռացողների համար այդքան անհասկանալի ապրում էր անպաշտպան-թրթռուն հոգին, որին մանկական միամտությամբ ուզում էր պաշտպանել փշալարերից ու ծակծկող լեզուներից շքահանդեսային դիմակների մի ամբողջ զինանոցով:
Ավելի ուշադիր նայեք բազմաթիվ ալբոմներում զետեղված նրա բոլոր լուսանկարները. շփման ժամանակ նա իր ուրախությամբ կարող էր խաբել ցանկացածին, իսկ ահա լուսանկարները անողոքաբար մատնում են նրա իսկական՝ ճշմարտությունը ճանաչած մարդու էությունը:

Հայացքը գրիմի ազդեցությանը չի տրվում…


Հատվածը Գարրի Կունցևի «Կար-չկար՝ մի Փարաջանով» գրքից

Գիրքը կարող եք ձեռք բերել այստեղ

Комментариев нет:

Отправить комментарий

ԲԼՈԳԻ ԱՋԱԿԻՑ

Կարդացեք նաև