Հուսիկ Արա “Խոսք գրված 2005-ի օգոստոսի 4-ին, սեպտեմբերի 5-ին”

Մենք Քո գազանն ենք`

մարմնավոր ցոլանքը երկրի վրա…

Ժամանակը մեր աչքերի մեջ առասպելներ հյուսելով է անցնում,

և մենք նայում ենք անհավանական պատմությունների միջով:

Մեզ սահմանվածը խեղճ ու կրակ չէ այնքան,

Որ օրը 24 ժամից պակաս հաշվենք

Կամ քնենք ու հանկարծ չարթնանանք շաբաթը ուղիղ 7 օր,

իսկ 8-րդ օրվա երազախաբությունը անկողին դարձնենք:

Ճշմարիտ, չշմարիտ ես շնորհել:

Ես ու Դու` մենք, պատերազմ ահավիժեցինք

(երկրում առաջին օրն էր),

սպանեցինք` հանուն խաղաղության:

Հետո շարունակեցինք այդ հաճելի զվարճանքը,

քանի որ գրգռում էր արյան հոտը` մեզ դուր գալով,

և համի կարմիրն էր գայթակղում:

Հողի մայրությունը դիակներով ծածկվեց`

տղամարդու, կնոջ, երեխայի, ծերեր էլ կային.

սպանեցինք Քո կամքով և իմ ցանկությամբ:

“Տերը հզոր պատերազմող է”:

Կարևոր չէ, թե օր որերորդում

շարունակեցինք գողանալ,

սուտ խոսեցինք,

դե, ինչ խոսք, շնացանք,

ու չսիրեցինք ոչ մերձավոր, ոչ էլ անմերձ.

միասին էինք`ես ու Դու:

Օր 7-րդ. վերադարձ չկա դեպի դրախտ,

մենք նույնն ենք լինելու թվացյալ 8-րդ օրն էլ:

Իմ ձեռքերը Քո ձեռքերի նմանակն են,

Քո աչքերի լույսով են տեսնում իմ աչքերը,

Քո քայլերը իմ ոտքերն են,

մեր սրտերը նույն զարկով են խփում,

հատկապես` իմ ուղեղը Քո բանականությունից է:

Քո դուրսը ունենք և Քո ներսից ենք.

մենք Դու ենք երկրի վրա`

նույն գազանը, Տեր:

 Բանսատեղծությունը Հուսիկ Արայի “Աստծո հետ Խոսելու Ժամանակը” գրքից

Լուսանկարը` Նառա Վարդանյանի