Աշոտ Գաբրիելյան. բանաստեղծություններ

Երկինքը ճոճում է
Վայրկյանները,
Իմ փշրված մթնոլորտում
Քո գլխապտույտ
Հիշողությունը
Ցրում է հորիզոնը...

ԱՉՔԵՐԻ ՔՐՄՈՒԹՅՈՒՆ

Մարմինդ շարունակում է
Ստվերը...

Վերջին արգելքը
Գեղեցկության...

Սիրո երգերը
Կարճ են...

***
Արու և էգ թռչուններ
Անդայլայլ
Նստած ծառին...

Անթռչուն երկինքը
Ծանր է
Ավելի...

ՆՈՐ ԲՈՒՅՆ
1.
Բույնը լքած
Կկուն
Մի օր կվերադառնա,
Եվ իր բույնը
Չճանաչելով,
Կշարունակի բնադրվել...

2.
Մշուշոտ փողոցներ,
Որոնց տակ
Նույն կոյուղիներն են
Վնգստում
Հայրենիքը...

ՈՒՐԻՇ ՀՈՂ

Խեղդած հող`
Եզրաքարերի ծնկին:
Ջրցան մեքենաները
Կյանք են տալիս
Մեռած քաղաքին...

Արևը շոգեխարշում է
Մեռյալներին...

***
Մի թռչուն իմ կյանքն է
Ապրում.
Ինձ ինչու է թվում,
Որ դեռ ապրում եմ...

Հռոմ տանող բոլոր ճանապարհներով
Վերադառնում եմ
Գետի ակունքին,
Որոնք ծովին չեն հասել...

***
Սերը նստեց անկողնուն
Եվ տանջելով մարմինը
Վանեց այն,
Որպեսզի քուն մտնեմ...

Հիմա արթնացել եմ,
Բայց ձեռքս մարմնիս
Չի հասնում...