Ծանոթ մեկը տեղափոխվեց
Ամերիկա: Մի քանի տարի անց եկավ կարոտն առնի: Տղա զավակին հետը բերել էր: Հաջորդ տարին
նորից եկավ` առանց տղայի: Հարցրի` ինչի չես բերել: Չեկավ, ասում է, ինչքան համոզեցի
չուզեց, ասաց` Հայրիկ, Հայաստանի զուգարանի թուղթը չոր է, քամակս կքերե…
Հա, տղա ջան, մեր
ամեն ինչն է կոշտ,մեր թուղթն էլ, մեր բնությունն էլ, մենք էլ, մեր հարևաններն էլ: Աստված մեզ էստեղ է ստեղծել,
էսպես: Պիտի ապրենք: Դու էդտեղ քամակին նայի, ուրիշ վնաս չգա:
Ամերիկայից վերադառնում
եմ, հայ սահմանապահը ստուգում է անձնագրերը: Ինձնից առաջ մի տիկին է: Երիտասարդ սահմանապահը
գրանցումն արեց ու մի քիչ անփութորեն սրա անձնագիրը հետ գցեց.
-
Ինչպես եք համարձակվում, գիտեք` սա ինչ անձնագիր է, սա Ամերիկայի
անձնագիր է: Ապա ետ վերցրեք ու հարգանքով, պատկառանքով ետ վերադարձրեք:
Տղան շփոթվեց կարծես
և վախեցավ, որովհետև ոտքի ելավ ու էդպես էլ վերադարձրեց նրա փաստաթուղթը: Հեռանալուց
առաջ տիկինը հասցրեց մի արհամարհական հայացք նետել իմ հայոց անձնագրին, որ դրել էի
համեստորեն կողքանց:
-
Քոսոտ հայերին ես տեսնում…,- հպարտությունից ջարդուխուրդ
լինելով` քթի տակ ասաց տիկինը:
Իրերն ստանալու
ժամանակ հանդիպեցինք:
-
Լավ արեցի, չէ,- դիմեց ինձ,- տեսքն ինչպես կատու կտրեց:
-
Իհարկե, իհարկե,- փնթփնթացի քթիս տակ ու հարցրի, թե քանի
տարի է, որ ամերիկացի է: Ասաց`երեք տարի է արդեն, ու փքվեց…
Ռասիստ շան որդենի…
Իսկ Աշոտն ու Արմենը`
իմ երիտասարդ ընկերները, էդ օրերին որոշեցին կամավոր մեկնել ռազմաճակատ, Արցախ: Հուզվեցի,
հպարտացա, որ էդ տղերքը կան, մյուս կողմից էլ ուզում էի գիրկս առնել, չթողնել: Հետո
հիշեցի, որ Հայաստանում էլ են հայերին սպանում… հայերը: Հիշեցի, տխրեցի շատ:
-
Տղերք, գերի չընկնեք,-էդ ասեցի,- թուրքին գերի չընկնեք…
Մենք էն ունենք`
ինչին արժանի ենք… Ուզում ես պայթիր, մեր լավն ու վատով էս ենք: Հազար տարի ինչ հիմք
դրել ենք կամ չենք դրել, էդ ենք վայելում: Մեր երկրից փախել, ուրիշին ծառայել ենք անձնուրաց:
Հպարտ ենք Լորիս Մելիքովով, Նուբար Փաշայով, մեկելներով… Մենք մեզ համար չենք ապրել,
մեր երկիրը չենք շենացրել, մեր պետությունը չենք կառուցել: Անհավատալի է, որ հինգ-
վեց հարյուր տարում գոնե հինգ- վեց անգամ հնարավոր չլիներ թագավորություն ստեղծել:
Հիմա ստեղծվել է, տեսնենքէ ինչ ենք անելու…
Հատվածը Սոս Սարգսյանի "Կանչ" գրքից
Комментариев нет:
Отправить комментарий