Դեղձ էի ուտում ու հիշեցի մի դեպք
Անցյալ տարի հյուրեր ունեի
արտերկրից: Գառնի էինք գնացել. իմ շատ լավ ընկերներից Ռոմանն իրենց տուն հրավիրեց,
մենք էլ շտապում էինք ասացինք, տուն չենք մտնի, ու նա ինձ դիմեց՝ թե.
-
Դե հյուրերիդ
ասա գոնե գան այգի, միրգ քաղեն:
Միրգն էլ ինչ միրգ, կարմրաթուշ
դեղձեր, խնձորներ, սալորներ…
Մեր օտարերկրյա բարեկամները,
իհարկե վաղուց են հայերի հետ շփվում իրենց
երկրում, գիտեն, որ հայերը հյուրասեր մարդիկ են, բայց զարմացան ու ինձ հարցրեցին.
-
Բայց էս
մարդը մեզ անծանոթ է:
-
Հա, ձեզ
անծանոթ է, բայց իմ ծանոթն է, եթե դուք էլ ինձ հետ եք, արդեն իսկ իր ծանոթներն եք…,-
պատասխանեցի ես ու հիշեցրի, որ հասած դեղձերն իրենց են սպասում:
Իմ սիրելի հյուրերը նայեցին
ինձ, Ռոմանին ու վերջապես մոտեցան հասած դեղձերով ծառերի ճյուղերին… Ու մինչ ես ու
Ռոմանը խոսում էինք դեսից- դենից, դե վաղուց իրար չէինք հանդիպել, հյուրերը մեզ մոտեցան
թե՝
-
Նարե ջան, վերջ,
քաղեցինք… Ես ու Ռոմանն իրար նայեցինք ու ծիծաղեցինք. ամեն մեկի ձեռքին 2-3 հատ դեղձ
կար…
-
Էս ինչ է
ո՞ր,- ու Ռոմանը սկսեց արագ- արագ ծառից պոկել քաղցրահամ դեղձերն ու տալ մեզ…
-
Մեզ մոտ
դեղձը հատով են վաճառում… ,- վերջապես խոստովանեցին հյուրերս ու հասած դեղձերը զգուշորեն
տեղավորեցին իրենց պայուսակների մեջ:
Ռոմանի մասին իհարկե հետո
էլի խոսեցինք, նրանց էդպես էլ անհասկանալի էր մնացել, որ կոնկրետ հենց իրենց անծանոթ
մարդը կարող էր այդպես շռայլ ու հյուրասեր
լինել: ՈՒ էդ նույնը օրը, երբ վերադառնում
էինք Գառնիից, տաքսու վարորդն էնքան ընկույզ կոտրեց ու մեզ հյուրասիրեց, որ հյուրերս
փորձեցին ծածկել իրենց զարմանքը՝ հասկանալով, որ հյուրասեր լինելը հայ մարդու մեջ է…
Комментариев нет:
Отправить комментарий