Երկու կնոջ զրույց եմ լսում.
-
Այ Նազիկ
ջան, դե որ չեք կարում ապրեք, գոնե եկեք էստեղ, տուն ունեք, առանց վարձի կապրեք, էրեխեքն
էլ հայկական դպրոց կգնան, հայերեն կիմանան…
-
Ո՞նց գանք
է, Կարինե ջան, հո ամոթով չենք լինելու…
-
Ինչի՞ համար,
Նազիկ ջան, ինչի պիտի ամոթով մնաք…
-
Ախր էս
10-12 տարի է դուրս եկած ենք, հիմա որ հետ գանք, մարդիկ ինչ կմտածեն, կասեն՝ գնացին, չկարեցան ապրեն, հետ են եկել…
-
Նազիկ ջան,
դու՝ քո գործերը, որտեղ ուզում ես ապրիր՝ ում ինչ գործն է…
-
Չէ, Կարինե
ջան, տղես չի ուզում… ոնց էլ համոզենք՝ չի գա… ես էլ չեմ ուզում տղես գլուխը կախ ման
գա Հայաստանի մեջ: Գնացել ենք, պիտի դիմանանք, ապրենք…
-
Էհ, ինչ
ասեմ, դուք գիտեք…
Զրույցն, իհարկե, մի քանի վայրկյան անց շարունակություն ունեցավ, բայց արդեն
լրիվ այլ թեմայի շուրջ, որն, անշուշտ, ինձ հետաքրքիր չէր:
Комментариев нет:
Отправить комментарий