Ինձ համար ճեմելով քայլում
եմ, մեկ էլ մի պատկերազարդ դալան տեսա… ասի ներս մտնեմ, տեսնեմ բակն ինչպիսին է… շենքի
երկայնքով մի քիչ քայլեցի, ուշադրությունս շեղեց պարանի լվացքը, հանեցի հեռախոսս որ
նկարեմ մեկ էլ հոպ մի քանի երկար ու փխրուն սպագետտիներ ընկան գլխիս… ես նայեցի վերև՝
սրանք ընկան ցած… )))
Մարդ չկա շուրջս, մարդ չկա
վերև… եղավ,- մտածեցի, -ինչն է շատ՝ ժամանակը, ինչն է շատ՝ կատաղությունս… ինձ նետեցի
առաջին հարկ…
-
Ո±վ է,- ներսից
մի տիկնոջ ձայն լսելով՝ քնից արթնացրի հոտառությանս…
-
Փոստատարն
է, դուք նամակ ունեք,- ստեցի, դե առաջինը դա անցավ մտքովս:
Դուռը ճռռոցով բացեց 80 տարեկանին
մոտ մի կին: Նախքան կինը որևէ հարց կտար, ես քիթս “շպրտեցի” ներս…
-
Այս տանն
այնքան կատու կա, որ հազիվ էլ որևէ ուտելիք դուրս նետվի լուսամուտից,- հուշեց հոտառությունս
ու ես, ստանալով հարցիս պատասխանը, մի անուն ազգանուն ներկայացրի՝ իմանալով, որ այն
թերևս ու հստակ սխալ է լինելու…
-
Օ¯, ոչ, ես
Մայրանուշը չեմ…,- ժպտալով ասաց կինը,- իսկ ձեզ ո±ր բնակարանն
է հարկավոր…
-
1-ին հարկ,
68 բնակարանը …
Տատիկից հազիվ պրծա, ով ուզում
էր ամեն կերպ ճշտել հասցեն և ինձ օգնել: Դիմացի դուռը ոչ ոք չբացեց… 2-րդ հարկում երեխան
ասաց, որ տանը մեծերից մարդ չկա, ու չի կարող դուռը բացել…
Մի պահ մտածեցի, երևի հենց
երեխան էլ փորձել էր խաղալ գլխիս՝ սպագետտիններն
ականջիս փաթաթել… բայց երկմտանքը ստիպեց մեկ հարկ ևս բարձրանալ…
Հենց դուռը բացվեց, քիթս կուլ
տվեց մակարոնասպագետտիախառը բուրմունքն ու աչքերս չորս արած հառեցի դռանը տեսնելու՝
էս ով է էլի…
-
Ի±նչ եք ուզում…-
հարցրեց թմբլիկ տիկինը..
-
Ես սպագետտի եմ ուզում… ոնց կարող եք մենակ- մենակ
ուտել…
-
Դուք որտեղի՞ց
իմացաք սպագետտի կա մեր տանը, և երկրորդ՝ սա ինչ բան է… ու զարմացած չափեց ինձ ոտքից
գլուխ, երևի հասկանալու համար, թե ով է կանգնած իր առջև…
-
Եթե չեմ սխալվում, տիկին, ձեր սիրելի զբաղմունքն անցորդների ականջներին փլավ կախելն
է…
-
Ի±նչ փլավ,
ինչե±ր եք դուրս տալիս…
-
Ես տեսա
ձեզ, տիկին,- համառորեն պնդեցի ես, հարյուր տոկոսով վստահելով իմ անդավաճան հոտառությանս…
-
Նայեցի՝
մարդ չկար… հետո էլ շներին եմ կերակրում…,-
միանգամից վրա տվեց գմփլիկը:
-
Էլի կերակրեք
շներին, բայց այլ տարբերակով, եթե տեղյակ չեք ասեմ՝ ձեր շենքում կան աստիճաններ և կարող
եք քայլելով իջնել առաջին հարկ, հետո բակ…
-
Ի±նչ է, եկել
ես որ ինձ դաս տաս…
-
Ընդունեք
ոնց ուզում եք…,- հանգիստ տոնով ու զայրույթս մի կերպ զսպելով շարունակեցի ես,- ձեզ
համար վատ չէր լինի մեկ մեկ քայլելը…
-
Ձեռ ես առնում
հա±…
Ու էստեղ բակի բոլոր շները
փախան թաքնվեցին առաջին պատահած ծակուծուկի մեջ… ես հանեցի հեռախոսս, միացրի ռադիոն.
հենց էդ պահին էլ ոնց որ հատուկ ինձ համար պատվիրված լիներ էս երգը…
Комментариев нет:
Отправить комментарий