Հուսիկ Արա «Ժաննա»

Անձրևը նախ տանիքին էր,

հետո իջնում էր պատուհանի ու պատի վրայով`

նոր միայն պառկում հողին:

Ձորից բարձրանում էր գետի խշշոցը

խառնվում

երկնքից կաթիլ-կաթիլ իջնողի հևքին,

հոսում թաց երակը

սենյակում պատսպարված մեր կրքի

և դառնում եռաձայն նվագ` ապրիլյան գիշերվա մեջ:

Ցտեսություն ասելիս միայն հիշեցի,

որ չեմ հարցրել անունդ.

- Ժաննա: Փափուկ է հնչում` ինչպես լույսի մարմին,

եթե շուտ իմանայի,

գեղեցկությունդ գրեթե կատարյալ կլիներ,

որ խմում էի ամեն պահ`

ինչպես վերջին անգամ տրվող բաժակ,

կում-կում` քո անսովոր, խաղից դուրս մատուցումով,

և շնորհակալություն ուղարկում ծնողներիդ,

որոնց չեմ էլ տեսնի երբեք:

Ժամանակի սահմանումը մեզ համար չէր.

խում էինք ու խումհար:

Աստծո անունն էլ տվեցինք.

դու հավատում էիր և վախենում

ոչ պակաս աստվածային մերկությանդ համար:

Հետո անձրևի միջով` կտրվող ու սկսվող

(երրորդ գիշերն էր),

քայլեցինք քաղաքամերձ գյուղը,

բայց այդպես էլ տունը չգտանք.

և այգիների կանաչի մեջ էինք` մերկ,

ինչպես առաջին մարդիկ էին դրախտի պարտեզում:

Դու նորից էիր փախել տնից

և ազատության միջով հասել ձեռքերիս.

ասում էիր. “Ես ավելին վերցրեցի, քան ստացար դու,

չզգացիր` առաջին գիշերը երկրաշարժ եղավ”:

Ժան, իմ անսովոր ազատություն` պատահական,

չմոռանաս քեզ հետ վերցնել

անձրևը, գետի խշշոցը

և մեր թաց կրքի երեք գիշերը,

որ այլևս քո աղոթքն են

և տեսած վերջին աստվածը:

Գերմաներեն թարգմանությունը կարդացեք այստեղ