Նայիր հայելուն և խոստովանիր քեզ նայող դեմքին՝
Այն ժամն է հասել, որ դու ունենաս քո կրկնորդը նոր,
Իսկ թե երբևէ չկերտես կյանքում քեզ նման մեկին,
Աշխարհին խաբած՝ դու օրհնությունից կզրկես մի մոր:
Որտե՞ղ է արդյոք այն գեղեցկուհին, ում ընդերքն անվար
Չուզենա հանկարծ քո սերմնացուներն իր հողում պահել.
Եվ կամ ի՞նչ է նա, որ դառնում է մի գերեզման անմար
Ինքնամոլության և չունի ժառանգ իր տեսքին վայել:
Չէ որ ծնողիդ հայելին ես դու, և մայրդ քո մեջ
Տեսնում է կրկին իր ջահելության ապրիլը վսեմ:
Եվ դու ծերության պատուհաններով կտեսնես անվերջ
Ոսկե օրերդ, և կնճիդներդ չեն թվա նսեմ:
Բայց թե ապրում ես, որ քեզ մոռանան մարդիկ առհավետ,
Մահացիր մենակ, և քո պատկերը կմեռնի քեզ հետ:
Թարգմանությունը ՝ Սամվել Մկրտչյանի
Комментариев нет:
Отправить комментарий