Դավիթ Մուրադյան «Արարատ լեռը իմ առօրյան է»

Արարատ լեռը իմ առօրյան է: Տեսնում եմ այնքան հաճախ, որ երբեմն անամոթաբար չեմ նկատում: Բայց մեծ մասամբ նա տիրաբար վերցնում է ինձ իր ձգողականության մեջ: Ուր էլ որ շտապելու լինեմ, մի քանի վայրկյան զսպում եմ քայլս ու կախարդված նայում: Նրա կերպարը ստիպում է թեթևակի գլխապտույտ զգալ կամ անհապաղ զգաստանալ, հատկապես, երբ բացվում է ամբողջ հասակով: ....Լեռն առաջինն է դիմավորում Երևան ժամանողներին: Նա լրիվ տեսանելի է օդակայանից: Երբ գրչակից ընկերոջս հետ ինքնաթիռ էինք նստում նախ Մոսկվա, հետո Լիսաբոն, իսկ Լիսաբոնից էլ` դեպի տասնութ ուրիշ քաղաք ուղևորվելու համար, լրիվ մութ էր: Բայց ես զգում էի լեռան անտեսանելի ներկայությունը, որովհետև, ահա արդեն քանի տարի, գնալն ու վերադառնալը անընդմեջ կապված են նրա հետ: ....Արարատը ևս համապարփակ առասպել է ու հերթական երկրաբանական գոյացություն: Նրա հայացքի ներքո մարդկության գաղտնագրված պատմությունը նորից հանդիպում է մեզ հայտնի ժամանակների հետ: Այդ լեռը միշտ տարբեր է ու միշտ անփոփոխ: Նրա մետաֆիզիկան մեր դիալեկտիկայի հուսալի հենարանն է: .... Ձմեռային առավոտներին նա կարող է լինել խստահայաց ու մռայլ, հիշեցնելով Աստծո դատաստանի մասին, որից զերծ մնաց իր խորհրդավոր գագաթը: Աշնանը, իրիկնամուտին, երկնքի կիսահալ ոսկիների մեջ, նա կարող է վեհություն ներշնչել, գարնանը դառնալ անկշիռ, հողին հազիվ կպած, և հոգիդ առնել ու տանել վեր: Ամռան ուղիղ կեսին, ծանր արևի տակ, նա զովության պատրանք է ծնում և տարվա բոլոր եղանակներին մխիթարում ու գոտեպնդում, ասելով թե` ես այստեղ եմ, փրկության հանգրվանը, միշտ ձեր կողքին է, տապանը ի'մ ուսին է հենվել, Նոյն իր զավակների հետ իջել է ի'մ լանջերով, կյանքն ա'յս փեշերից է վերադարձել աշխարհ ու սփռվել չորս ուղղությամբ: Դարձյալ հանգուցակետ: Դարձյալ սահմանագիծ: Միֆի ռեալություն: Վերջ ու Սկիզբ:

Աղբյուրը` այստեղ