Սևակի նամակը Սուլամիթային

«3.5.1961թ.

Երևան

Ես համատարած վերք եմ: Եվ սրանք բառեր չեն, այլ փաստ: Ես ամբողջությամբ ճիչ եմ. “Սուլաաաա”: Ես անդիմադրելի լաց եմ:

Իմ հոգում թախիծ է:

Դե օգնիր ինձ, ախր ես քո հարազատն եմ:

Ես չգիտեմ, թե ինչ կլինի ինձ հետ, եթե այսպես շարունակվի:

Ինձ համար այնպես ծանր է, որ ուզում, ամբողջ սրտով միայն մի բան եմ ուզում. մեռնել: Անկեղծ ասեմ, և ծանրակշիռ. ուզում եմ մեռնել…

Դու ինքդ էլ չգիտես, թե որքան թանկ ես ինձ համար, թե որքան եմ սիրում ես քեզ:

Ինչու՞ եկար: Պետք չէր…

Հանգստացրու ինձ: Չէ՞ որ ես քո հարազատն եմ:

Այդպես չի կարելի.- նստել ծառուղում և օրը ցերեկով լաց լինել:

Ինչու՞ դու կողքս չես, որպեսզի ինձ նայես թախծոտ-թախծոտ:

…Հենց նոր ստացա հեռագիրդ: Անհանգիստ եմ քեզ համար: Թող նա չտանջի քեզ, թող չհամարձակվի, թե չէ ես նրան կսպանեմ: Թող նա շատ սիրի քեզ, շ-ա-տ, թե չէ… Ինքս էլ չգիտեմ:

Շտապ ինձ գրիր, թե ինչպես ես և ինչ կա: Շատ անհանգիստ եմ:

Էլ գրել չեմ կարողանում:

Շտապ գրիր, թե որտեղ ես: Ամսի 7-ին ինչպե՞ս շնորհավորեմ քեզ, որտե՞ղ:

Մոսկվայո՞ւմ: Սոչիո՞ւմ: Եվ որտե՞ղ ուղարկեմ այս թուղթը: Սոչի՞:

Եթե դու այն ստանաս ամսի 7-ին, ընդունիր իբրև շնորհավորանք, իսկ իսկականը հավանաբար կստանաս ավելի ուշ:

Սուլաաա:

Ես սիրում եմ քեզ, սիրում եմ խելագարի պես, գազանի նման, ինչպես հիվանդ:

Գրկում եմ քեզ, հպվում եմ քեզ, միանում եմ քեզ հետ:

Եվ լալիս եմ: Եվ լալիս եմ: Աստված մի արասցե, որ քեզ համար էլ այսքան անմարդկային տխուր լինի:

Սիրելիս:

Սիրելիս:

Սիրելիս:

Շատ վատ եմ աշխատում: Այսինքն` չեմ աշխատում:

Վաղվանից սկսելու եմ:

Դու ինձ շատ ես պետք: Մի կորչիր:

Ես միշտ քոնն եմ լինելու:

Ոչ մի էժան բան մի արա.- սա խանդ չէ, այլ եղբայրական հարաբերություն:

Քեզ օգնել, հարազատս, ցավոք չեմ կարող.-ինչ-որ կերպ ապրիր, մինչև որ փող կհայտնվի:

Չի կարող պատահել, որ մինչև գարուն չհանդիպենք.- կխելագարվեմ կամ ինքնասպան կլինեմ:

… Խաբում եմ (բանաստեղծորեն), թե գիտեմ քո անվան գույնը:

Բայց թե ինչ բույր ունես դու, դա արդեն հաստատ գիտեմ, էլ չեմ ասում համի մասին:

Իմ բուրմունք, ախր ես չեմ կարող առանց այդ բույրի:

Թույլ տուր ինձ` Սողոմոնիս, ընկնել քո որովայնին ու հոտոտել այդ բույրը…

Հանկարծ հասկացա, որ ֆի-զի-կա-պես, թե ինչպես եմ քեզ ցանկանում, իմ է-գ-ի-ն…

Համբուրում եմ որովայնդ, և չգիտեմ, թե ինչպես եմ քնելու: Քեզ եմ ուզում, ուզում, ու-զ-ու-մ: Ուզում եմ հայհոյել... »

Հատված Հովիկ Չարխչյանի «Սուլամիթա. Սևակի մեծ սերը» գրքից 

Գիրքը կարող եք ձեռք բերել այստեղ