… Քեզ համար բավականին կարճ օրվա քսանչորս ժամերից
երեք- չորսը գրասեղանի մոտ ես անցկացնում: Հիմնականում գիշերը: Եթե մեր տրամադրության
տակ լոկ մի սենյակ է, ես մի կերպ հարմարվում եմ կողքդ` մահճակալի վրա: Ավելի ուշ, մեր
մեծ բնակարանում, աշխատասենյակիդ բազմոցին նստած, սպասում եմ, որ ինձ համար կարդաս
նոր ծնված բանաստեղծությունը, ու երբեմն ննջում եմ: Եվ ահա գիշերվա լռության մեջ քնքշորեն
շոյում ես այտերս, որ արթնացնես: Աչքերդ կարմրած են, շատ ծխելուց ձայնդ քիչ նստել է:
Դու ինձ համար կարդում ես բանաստեղծությունը, և դա մեր կյանքի ամենալեցուն րոպեներից
է, համամասնակցություն, խորին միասնություն: Դա քո բարձրագույն պարգևն է ինձ: Երբ հարցնում եմ,
թե որտեղի՞ց այդ, ի՞նչն
է քո մեջ անկասելի պահանջ արթնացնում թղթին բառեր հանձնել հենց որոշակի հերթագայությամբ,
երբեմն առանց ուղղումների, չես կարողանում պատասխանել: Երևում է` քեզ համար էլ դա առանձնապես
հասկանալի չէ. “Այդպես է ստացվում. ահա և բոլորը”: Ու ավելացնում ես. “Երբեմն դժվար
է, գիտես…”
***
… Մի քանի օր ստուդիայից դուրս չենք գալիս: Իսկական
երջանկություն է դա: Հազվադեպ է քո ոգևորությունն այդպես փոխանցվել մյուսներին: Կոստայի
կինը` խորունկ, հուզիչ ձայնով երգչուհի Վերոնիկան էլ է այնտեղ, և մենք հերթով կատարում
ենք երկրպագուների սովորական աշխատանքը. սուրճ ենք մատուցում, վազում սենդվիչ ու ծխախոտ
գնելու և միշտ “ձեռքի տակ” ենք, որպեսզի ծափահարենք հաջող ձայնագրված երգին: Ծանր է
ձեր աշխատանքը, սակայն այնքան հաճելի, որ այդ մի քանի օրն անցնում է աննկատ, և երկար
սպասված ձայնապնակն ի վերջո պատրաստ է: Շապիկի ներսի լուսանկարները ձայնագրության ժամանակ
են արված: Դու և Կոստյան մորուքով եք, երկուսդ էլ` ասես նավաբեկյալներ: Ձեր աչքերն
հոգնածությունից կարմրել են, բայց ժպտում եք երանությամբ: Տեքստերը մեր ընկերուհին`
Միշել Կանն է թարգմանել, նա տասը տարի ԽՍՀՄ-ում է ապրել, և քո բոլոր երգերը գիտի…
***
… Անընդմեջ այդ հալածանքներն հոգեպես տանջում են քեզ,
քանզի համաժողովրդական ճանաչումդ, որքան էլ մեծ է այն, քո աչքում պաշտոնական ճանաչման
բացը չի լրացնում: Հաճախ եմ զարմանում, թե ինչո՞ւ
է դա քեզ այդպես անհանգստացնում, բայց դու դառնությամբ պատասխանում ես. “Նրանք ամեն
ինչ անում են, որ ես որպես անհատականություն վերանամ: Պարզապես նման մարդ չկա, և վե՜րջ”:
Մինչև կյանքիդ վերջը դու ապարդյուն պիտի ջանաս, որ քեզ ընդունեն իբրև բանաստեղծ:
Комментариев нет:
Отправить комментарий