Դիպակ Վոհրա «Սիրահարված եմ Հայաստանին»

   Հայտնի է` հայերը գերազանց գործարարներ են: Դա իհարկե ճիշտ է: Միաժամանակ ջերմ են, բացսիրտ, ընկերական ու բարի: Առասպելական է նրանց հյուրասիրությունը, հատկապես եթե հյուրը Հնդկաստանից է (մենք դա զգացել ենք):

Անցյալ տարվա դեկտեմբերի սկիզբն էր: Ես հրավիրված էի ճաշի` իմ հայ նոր ընկերոջ կողմից: Սեղանը լի էր մսեղենով, բանջարեղենով, հայկական պանրով, գինիներով: Տեղացիների սովորույթի համաձայն` մենք տեղավորվեցինք սեղանի շուրջը: Չորս հոգի էինք` ներառյալ ընկերոջս ծնողները: Սեղանին այնքան ուտելիք կար, որ Երևանի կեսնին կարելի էր կերակրել: Ես գոհունակությամբ ճաշակում էի, ամեն ինչ շատ համեղ էր: Մենք հիանալի ժամանակ անցկացրեցինք: Հայերի` ամեն մեկի, ամեն ինչի համար նախատեսված կենացները իսկապես հրաշալի են ու խորհրդավոր:

Մոտեցավ գնալու ժամը: Տեղում էր առաջին ձյունը:

-         Որտե՟ղ է ձեր վերարկուն,- հարցրեց տան տիկինը:

-         Ես դեռ չունեմ, մամա ջան,- պատասխանեցի,- բայց եթե դուք ինձ լավ խանութի տեղ առաջարկեք` կգնեմ:

Տանտիկինը սպասելու նշան արեց: Մի քանի վայրկյան անց վերադարձավ` ձեռքին իտալական նոր վերարկու:

-         Վերցրո՜ւ,- ասաց և գցեց իմ ուսերին:

-         Բայց իմ մեքենան ընդամենը մի քանի մետրի վրա է,- համառեցի ես:

-         Վերցրո՜ւ,- ասաց այնպիսի տոնով, որին չէր կարելի առարկել:

-         Լա՜վ, մամա՜ ջան, ես վաղն այն վարորդի հետ կվերադարձնեմ:

-         Դու ինձ մամա ջան ես ասում… Հնդկաստանում մայրը որդուց նվերը հե՞տ է վերցնում:

Ես հիմա էլ կրում եմ այդ վերարկուն և երբեք էլ հետ չեմ վերադարձնի: Դա Հայաստանի իմ մայրիկի նվերն է:

Դիպակ Վոհրա

Հայաստանում Հնդկաստանի դեսպան, 

2003 թ.