Աշոտ Ավդալյան «Հրամայիր»

Հրամայիր, լինեմ ծեր,
հրամայիր, լինեմ սուրբ,
միայն քայլիր, մոտեցիր, երբ ընկրկեմ ու ծաղկվեմ
արարչության բեմի մոտ։
Ի՞նչ է տրված, որ լռեմ,
չարտասանեմ իմ հոգին,
չհիանամ աշխարհի ոչ ու փուչով մի վայրկյան,
անցյալում՝ ձայն,
իսկ հիմա՝ ձայնի աղքատ թալանիչ,
կույր մեղսակից անցյալը թագավորող ցնորքին։
Այսօր հալոցք,
իսկ վաղը՝ ձյուների պաղ հարսանիք,
կհիանամ այն ձեռքով, որ գրում է մինչև վերջ,
կյանքին ասում է հրաշք, մահին ասում է փրկիչ։
Հրամայիր, լինեմ ձյուն,
հրամայիր, լինեմ ձայն,
արտաքսելով իմ հոգին
նշավակեմ ամեն ինչ,
ձյունը թողած ձայնակցեմ քո հողեղեն անցյալին,
մատնության դուռ բացեմ ինձ,
հոգուս գալուստը սգամ՝
կրակով է հանդգնում ու հայտնվում ամեն կին։
Հրամայիր, ասեմ ուր,
հրամայիր-ասեմ երբ։