Հատված Ռուբեն Զարյանի «Մայրամուտից առաջ» գրքից
 |
| Դիմանկարը՝ Մարտիրոս Սարյանի 1933թ. |
Խոսել Ալազանից և ոչ մի խոսք չասել Մարոյի մասին,
թեկուզ շատ կարճ` ո՜չ ճիշտ կլինի, ո՜չ էլ արդար:
Թվում էր` Մարոն աշխարհ է եկելԱլազանի կինը լինելու
համար: Բայց Ալազանն էլ, իր հերթին, օրինակելի ամուսին էր: Նրանց միշտ կարելի էր միասին
տեսնել: Առանց կնոջ Ալազանը ոչ մի տեղ չէր գնա: Դա գիտեին բոլորը ու եթե հրավիրում
էին Ալազանին, ապա կնոջ հետ միասին:
Ամենքն էլ գիտեին, որ Ալազանը, գրականության այդ
եռանդուն գործիչը, ինչ խեղճ տեսք կունենար, եթե դժբախտ մի պատահարով, Մարոն հանկարծ
կողքին չլիներ: Ալազանների տունը միշտ մաքուր էր, կոկ ու հավաք: Ալազանի հագուստ- կապուստը
մաքուր էր , արդուկած, վերնաշապիկը` առաջին ձյան նման ճերմակ: Նայում էիր և քեֆդ գալիս
էր:
Սիրահարված էին, երբ իրենց ամուսնական բախտը կապեցին:
Սիրահարված մնացին, քանի միասին ապրեցին: Այն մռայլ տարիներին, երբ մեր գրողներից մի
քանիսը հարկադրված լքեցին Երևանը, Հայաստանն ընդհանրապես, և անհայտ ժամանակով բնակություն
հաստատեցին երկրի անհայտ ծագերում, ձյունապատ
տայգաներում, նրանց կանանցից մի – երկուսը
լքեցին դժբախտ ճակատագրի դատապարտված իրենց ամուսիններին: Իսկ Մարոն… Նա գնաց Ալազանի
ետևից, հասավ ամուսնուն և տեր կանգնեց նրան աքսորում: Ու այդ օրվանից նրա անունը մնաց
“դեկաբրիստուհի”:
Անկեղծ ասած, չգիտեմ, Մարոն ծանո՞թ էր դեկաբրիստների պատմությանը, նրանց կանանց հերոսական արարմունքին:
Ավելի շուտ` ոչ, քան այո: Ու մի պարզ հետևություն է բխում դրանից: Հոգեկան բարձր կերտվածք
ունենալու, անձնազոհության օրինակ լինելու համար պետք չէ անպայման ազնվական ընտանիքում
ծնված լինել: Ուրիշի համար զոհվելու վեհ քայլին ընդունակ կարող է լինել նաև որբանոցում
մեծացած մի պարզ աղջիկ նույնպես:
Մարոյի քայլն ապացույց է սիրո այն բարձր արտահայտության,
երբ մարդս իրեն պատասխանատու է զգում ուրիշի համար, երբ կնոջ համար այդ մարդն ամեն
ինչ է ու ինքն էլ նրա համար` կին, մայր, քույր միաժամանակ:
Комментариев нет:
Отправить комментарий