Հուսիկ Արա «Լիտվուհին»

Նորից տան տղա չեմ.

գիշերվա բարակ ճանապարհով տնից փախել`

ու չգիտեմ, թե որ քարի տակ կորած կարոտիս ոտնահետքն եմ փնտրում:

Իմ ձեռքերը սպասում են քեզ` կատվի ճանկերով կին,

ոչինչ մի կորցրու քեզնից, կարևոր չէ խավարում, թե լույսի մեջ.

վերադարձիր‏ օձի կանաչ աչքերով` ինչպես կայիր:

Մատներս անգիր գիտեն և մանրամասն

վայրի մարմնիդ գիծն ու կորը, աղվամազն անգամ…

Քո տեսիլքն է հոշոտում գույնը աչքերիս,

ավերված է դեմքս ու փուլ է եկել այն օրից,

երբ գնացիր` խեղճ ու կրակ ասելով.

- Միշտ սպասիր ինձ. ես ամեն վայրկյան կարող եմ գալ:

 - Աստծո պես խոսեցիր,- ասացի

և քո երկրորդ գալստյանն եմ սպասում:

Հիմա, սպասողիս ու պատի և կարոտի փշոտ արանքում

լիտվուհին է սեղմվել` լպստած թերմացք,

անտեր ու դուրս, թափառական մի կին`

մարտի 2-ին այգու նստարանից վերցրած:

 - Անուն չունեմ. ինձ լիտվուհի ասա,- հենց այդպես էլ ասաց:

Գիշերվա կեսը, գրեթե երկու կեսն էլ,

խմեց ու ծխեց փշերի մեջ կարոտիս,

որ իսկը դու ես` խնձորը մեջտեղից կիսած:

Կարոտից չփշաքաղվելու համարª

ես ուզում էի դառնամ դու.

մի հին գերան կար`

փռված ճանապարհի ու անտառի արանքում,

եղունգներս ամեն օր կանոնավոր սրում էի`

ընդոստ ցատկերով ճանկռոտելով գերանը,

հայացքով նմանակում էի օձերին,

անում էի ամեն բան` ինչ հիշում էի քեզնից:

 - Ես ամեն վայրկյան կարող եմ գալ:

Աստծո պես տված խոստումիդ սպասելու եմ

երևի մինչև Հարություն` Երկրորդ գալստյան օրը`

անքուն ու միշտ արթուն:

Իսկ մինչ այդ քո ոտնահետքը կփնտրեմ.

գարնան, ամռան ու աշնան, հավանաբար ձմռան այգում էլ

մի լիտվուհի, գնչուհի կամ քրդուհի կգտնեմ

ու չգիտեմ, թե էլ ինչուհի,

և կսեղմեմ քո եղունգներով ու ատամներով

ու իմ կարոտի փշերով, որ ճիշտ քո տեսքով է:

Այնպես որ, միշտ օրհնվի ոտնահետքը քո նման աստծո: 

"Լիտվուհին" անգլերեն թարգմանությամբ