Հավատարիմ ընկեր, հրաշալի մայր, հայոց տիկին պարկեշտ
ու արվեստում ապրող արվեստի մարդ, քչախոս, մտքերով տարված, անաղմուկ: Չեմ ասում համեստ
(համեստ դերասան չի լինում): Գալյան սիրելի է նրանով, որ տոնածառի խաղալիքի պես չի
պսպղում, իր անհամեստությունը (իմա` տաղանդը) չի փաթաթում ուրիշի վզին, իր գոյությամբ
նեղություն չի տալիս, մեծահոգաբար (խորամանկորեն) թողնում է, որ իրեն սիրես, սիրես
էն, ինչ Արարիչը տվել է իրեն շռայլորեն…
Լռում- լռում ու փայլատակում է Գայլան, ու տեսնում
ես զարմանքով մի նոր ձայն ու մի նոր որակ, որ բխել է նրա մարդ- էությունից, հարուստ
հոգուց: Այո, հարուստ է Գալյայի գանձարանը:
Չգիտեմ` նրա որ դերն եմ շատ սիրում ու գնահատում,
քանի որ նրա խաղացած (ապրած) փոքր, թե մեծ դերերը, կինոյում լինի, թե թատրոնում, ինձ
համար երևույթ են, հայտնություն…
Հանդարտ լույսով փայլում է Նովենցի աստղը` առանց
ավելորդ ճտճտոցների, բարի ու մեղմ ջերմացնում է մեր հոգիները: Թող անմար մնա Գալյայի
իմաստուն աստղը…
10. 03.2000 թ.
Հատվածը Սոս Սարգսյանի «Կանչ» գրքից:
Комментариев нет:
Отправить комментарий