Ինչքան մեծ է արտիստը,
նույնքան մեծ բան ունի սովորելու, և դրանումն է նրա մեծությունը: Ինքս շատ բան եմ սովորել…
նույնիսկ փոքրերից և փոքրություն չեմ համարել այդ:
Հռոմեական կրկեսի
հավիտենական գլադիատորն է մեծահամբավ դերասանը. ինչքան շռնդալից է հանդիսատեսի ընդունելությունը,
նույնքան մեծ է նրա պահանջը, և անտարբերությունը` անողորմ տապալվողի հանդեպ:
“Մարդը
վերադառնում է միշտ դեպի հին սերը”,- ասում է ֆրանսիացին, և որքան հին է նա, այնքան
ուժեղ է,- ասում եմ ես…
Միայն սերն
է, որ սրբագործում է ամուսնությունը, այլապես մարդկային այդ գերագույն ակտը կդառնա
ամենաաննորմալ ու վայրենի մի ցանկություն: Այդ հարցում գոնե կենդանիներից ամենախելոքը
մարդն է:
Արվեստը բացարձակ
է. նա չի փոքրանում, որովհետև չի կարող լինել ավելի մեծ, քան կա:
Հանգստանալ...
ահա մի բառ, որ իմաստ չի ունեցել ինձ համար, և վերջապես ինչի՞ց հանգստանալ... արվեստի՞ց... Արվեստագետի համար հանգստանալ արվեստից` մեռնել կնշանակեր և անհանգստանալ
այդ հանգստի համար` անհեթեթություն...
Ի՞նչ արժեք ունի մարդու ցանկությունը,
երբ տնօրինողը ճակատագիրն է:
Կյանքում հանդիսատես
լինել կարողանալը դերասանական արվեստի տարրերից մեկն է` դա դեռ բավական չէ դերասան
լինելու համար... Որպեսզի կարողանա լինել այն, ինչ դիտում է, պետք է լավ ճանաչի նրան,
որը պիտի լինի ինքը:
Արվեստը մեծ
է ինչպես աշխարհը, և պարզ` ինչպես ճշմարտությունը. այդպես էլ պետք է լինի ստեղծագործող
արտիստի հոգին:
Մարդկային անթիվ
զգացումների շարքում, սերն է միայն, որ ընդունակ է արտահայտվել առանց խոսքերի: ժամանակն
ու տարածությունը նույնպես անզոր են խափանել նրան, երբ անվերապահ տիրապետում է նա մարդկային
հոգուն:
Շնորհը կշռող
միակ կշիռը շնորհալի մարդու անհատականությունն է. տաղանդը պանիր չէ, որ դնես նժարին
և քաշը ճշտես:
Комментариев нет:
Отправить комментарий